Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα άλμπουμ που με κίνησε πολύ την περιέργεια μιας και ήταν πολύ πειραματικό και δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Ο λόγος για το 12ο άλμπουμ των shining το οποίο είναι και το ομότιτλο της μπάντας. Ένα άλμπουμ διάρκειας 50 λεπτών και με ένα καταπληκτικό εξώφυλλο από τον Maxime Taccardi το οποίο μοιάζει λες και έχει ζωγραφιστεί με αίμα.
Με όλο το άλμπουμ να είναι γραμμένο στα σουηδικά ξεκινάει με το "Avsändare okänd" (Sender unknown). Ένα κομμάτι το οποίο αρχίζει λες και βρίσκεσαι σε κόμμα και σιγά σιγά αρχίζεις και ξυπνάς όταν αρχίζεις και ακούς τα drums και τις κιθάρες να βαράνε σε doom ρυθμούς. Κάτι που με έκανε επίσης εντύπωση είναι ότι ο Niklas χρησιμοποιεί καθαρά φωνητικά εκτός απο τα growls.
"Snart Är Dom Alla Borta" (Soon They Will All Be Gone) . Οι ρυθμοί και εδώ συνεχίζουν να χουν μια doom και μελαγχολική χροιά, ο Niklas τραγουδάει με καθαρά φωνητικά και το τραγούδι εξελίσσεται σε μία ροκ μπαλάντα στο 4ο λεπτό μέχρι μετά από λίγα δευτερόλεπτα να ξανά γυρίσει ξανά πίσω στην σκοτεινή του ατμόσφαιρα αλλά αυτήν την φορά να αρχίζουν τα drums να χτυπάνε λυσσαλέα και να μπαίνουν και τα growls.
Φτάσαμε στο τρίτο τραγούδι το "Allt För Döden" (All For Death) το οποίο ξεκινάει όπως θα περίμενα να ξεκινήσει γενικά ο δίσκος. Ένα τραγούδι το οποίο είναι ανεβαστικό ένα τραγούδι όπου σε κάνει να θέλεις να μπεις σε κάποιο mosh pit. Αλλα δυστυχώς αυτή η ενέργεια κρατάει για λίγο μέχρι να ξανά πέσουν οι ρυθμοί και να ακούς το γρέζι στην φωνή του Niklas. Γενικά ήταν ένα τραγούδι στο οποίο μια ήταν ενεργητικό και μια ξανά γυρνούσε στον doomy χαρακτήρα του άλμπουμ μια αλλαγή που δικαιολογείται μιας και τα τραγούδια είναι μακροσκελή.
Ακολουθεί το "Fidelis Ad Mortem" με ωραία riffs που δίνουν και αυτά μια πιο ροκ αισθητική στο κομμάτι. Επίσης το κομμάτι έχει guest τον Andy La Rockue οποίος με χορωδιακά φωνητικά του κάνει το τραγούδι κάτι διαφορετικό και επικό.
Αμέσως μετά είναι το "Åttahundratjugo" (Erik Satie cover) το οποίο είναι ένα cover με πιάνο ενός μεγάλου Γάλλου συνθέτη του Erik Satie.
Φτάνουμε στο "Den Permanenta Sömnen Kallar" (The Permanent Sleep Is Calling) όπου είναι και το τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Η αλήθεια είναι θα ήθελα να δω περισσότερα τραγούδια σαν και αυτό μέσα στον δίσκο μιας και θυμίζουν πιο παλιά τραγούδια του συγκροτήματος.
Είναι ένας δίσκος ο οποίος έχει πάρα πολλά πράγματα μέσα και τον κάνει αρκετά διαφορετικό από τις περισσότερες κυκλοφορίες που βγαίνουν εκεί έξω. Εγώ κρατάω ότι μου κράτησε ωραία συντροφιά και ότι θα ταν εύκολα ένας δίσκος που θα έβαζα για να χαλαρώσω κάποιο βράδυ είτε μόνος είτε με παρέα.
Βαθμολογία : 8,5 / 10
Ανδρέας Βαρσάμης για το MOPA - Music Webzine