.JPEG)
Λίγες μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος και μπούμε στο 2024 οι White Death μια black metal
μπάντα (όχι και τόσο γνώστη στην mainstream κοινότητα) ορμώμενοι από την παγωμένη
και πλούσια στην μουσική κληρονομία του Black Metal Φιλανδία βγάζει στην κυκλοφορία
από την δισκογραφική εταιρία Werewolf Records (που ανήκει στον θρύλο της φιλανδικής
Black Metal σκηνής Lauri Penttilä ή αλλιώς με το καλλιτεχνικό του Werewolf). Το 2 στην σειρά
άλμπουμ τους με την ονομασία «Iconoclast» σε συνδυασμό με ένα άρρωστο album cover.
Από τίτλο και άλμπουμ cover δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτούς είναι η αλήθεια.
Χαλάλι τα 6 χρόνια υπομονή από την κυκλοφορία του Self-titled άλμπουμ . Το άλμπουμ
αποτελείται από 10 κομμάτια + 1 bonus κομμάτι. Η μπάντα είχε δώσει μια ιδέα για το τι
πρόκειται να βγάλει από ένα Promo το 2020 διάρκειας 8 λεπτών και κάτι. Στην συνέχεια
βγάζουνε ένα single που είχε κυκλοφορήσει το 2022 με τίτλο “Celestial”. Το κομμάτι
περιέχει synth αποσπάσματα μέσα κάτι πρωτοπόρο για τους White Death. Από
στιχουργικής άποψης τα σπάει το κομμάτι. Το track list του album είναι:
1) Born From The Unholy Fire (Part II)
2) Iconoclast
3) Aal Apam Li Aamnuk (δεν έχω ιδέα τι σημάνει το έψαξα παντού)
4) Strife For Blood
5) Life In Death
6) To Die A Thousand Times
7) Summum Bestiae
8) Phosphorus
9) Concerto Of Sodomy
10) Celestial
11) Και το bonus track τους “Deathstruction” που υπάρχει στο YouTube με το official
video.
Το άλμπουμ γενικά είναι στο κλασικό Φιλανδικό Black Metal στυλ δηλαδή τσιριχτά
φωνητικά με γρήγορα riffs και drums (θυμίζουν αρκετά τους συμπατριώτες τους
Sargeist στο στυλ που παίζουν μουσική). Η μπάντα κανονικά θα έβγαζε πιο νωρίς το
άλμπουμ αλλά αυτό δεν έγινε. Αγαπημένα τραγούδια είναι το “Aal apam li aamnuk”
που αρχίζει με τους Sinisterror και Poisoner να ξύνουν τις χορδές της κιθάρας και τα
ντραμς να ακολουθούν σε χαλαρό ρυθμό και τα φωνητικά του Vritrahn να είναι
εξαιρετικά, προς το τέλος του τραγουδιού μονολογεί στα Φιλανδικά καθώς έχει
σταματήσει η μουσική υπόκρουση από πίσω και αυτό δίνει μια “στοιχειωμένη” αύρα το
καλύτερο κομμάτι του τραγουδιού. Το “Phosphorus” ξεκινάει με νότες πιάνου και μετά
σκάει φουλ επίθεση από τα riffs και τα drums με τα φωνητικά να σου τρυπάνε τα αυτιά.
Γενικά είναι ένα πολύ catchy κομμάτι. Μετά για τις επόμενες θέσεις δεν ξέρω πιο
πρέπει να βάλω είναι πολύ καλά κομμάτια όλα από όλα τα aspects. Τα κομμάτια όμως
που δεν μου άρεσαν τόσο πολύ είναι το “Celestial” λόγο των synth αποσπασμάτων του
θεωρώ πως στο χαρακτήρα των White Death δεν ταιριάζει το synth όταν έχεις
συνηθίσει να τα σπάνε σε κάθε κομμάτι τους και να σου διαλύουν τα τύμπανα με τα
riffs και τα ντραμς τους. Και το “Deathstruction” γιατί είχε clean vocals και μόνο αν και
το κλιπ ήταν πολύ πρωτοπόρο λόγο του στυλ 90s με στιγμιότυπα από την ζωή τους στην
Ουρουγουάη (γιατί εκεί μένουν τώρα).
Κλείνοντας θεωρώ πως ο δίσκος σε συνολική εικόνα στέκεται επάξια δίπλα στον
πρώτο δίσκο (γιατί λένε πολλοί πως σαν τον πρώτο δίσκο δεν έχει) αν εξαιρέσεις
αυτά τα 2 κομμάτια που δεν με τρέλαναν. Ο χρόνος που περίμενε ο κόσμος για να
ακούσει το άλμπουμ άξιζε γιατί είναι καλοδουλεμένος και φαίνεται πως έχυσαν
πολύ ιδρώτα στο στούντιο για να βγει ένα πολύ κάλο αποτέλεσμα.
Βαθμολογία : 8/10
Πέτρο Τζελιλάι για το MOPA-Music Webzine