.jpeg)
Επιστροφή των The vision bleak με τον έβδομο τους δίσκο Weird tales μετά από οκτώ χρόνια απουσίας.
Οι Γερμανοί μουσικοί μας καθηλώνουν ακόμα μια φορά με τις απόκοσμες συνθέσεις τους και στοιχειώνουν με την μαύρη τους αύρα οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους.
Η μουσική που παίζουν είναι σαφώς ιδιαίτερη διότι συνδυάζουν την γκόθικ αισθητική και ποίηση με metal στοιχεία άλλοτε extreme και άλλοτε πιο heavy.
Για αυτόν τον λόγο χαρακτηρίζουν την μουσική τους ως horror metal.Αυτή η ταμπέλα σίγουρα μας παραπέμπει σε μπάντες όπως οι Carach Angren που αυτοαποκαλούν την μουσική τους έτσι και διάφορες άλλες μπάντες που υιοθετούν το ίδιο όνομα .
Υπάρχει όμως μια μεγάλη και σημαντική εξαίρεση καθώς οι The vision bleak αλλάζουν διαρκώς τον ήχο τους σε κάθε δίσκο διατηρώντας βεβαίως κάποια στοιχεία που προδίδουν αμέσως το ποιοι είναι πίσω από τα όργανα αλλά αυτό δεν παύει να τους καθιστά μοναδικούς και καινοτόμους στο είδος τους.
Ακόμη και προ λίγου που έδωσα μια μικρή εξήγηση για το είδος τους φαντάζει τελείως ελλιπής λόγω της προαναφερθείσας ιδιαιτερότητας τους.
Τώρα όσον αφορά την νέα κυκλοφορία διαπιστώνουμε πως το άλμπουμ είναι ένα τραγούδι διάρκειας 41.17 λεπτών χωρισμένο σε κεφάλαια.
Η γκόθικ αισθητική και ποίηση είναι εμφανώς ευδιάκριτη ακόμα μια φορά και ταυτόχρονα έχουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στα μέρη του πιάνου και διάφορων synth effects δίνοντας έτσι μια κλασική υπόκρουση στα τραγούδια τους.
Επίσης, η απρόσμενη παρουσία των harsh vocals και συγκεκρίμενα στο κεφάλαιο The premature burial με εντυπωσίασε και ομολογώ πως με έπιασε off guard καθώς δεν συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τέτοιο είδος φωνητικών.
Για τα clean φωνητικά ούτε λόγος. Δεν απογοήτευσε ποτέ ο Konstanz και δεν το κάνει ούτε εδώ. Οι κιθάρες και το μπάσο είναι όσο πρέπει κατεβασμένες για να συνοδεύσουν άρρηκτα και αλάνθαστα μια μουσική στην οποία τα πλήκτρα κυριαρχούν και δεν υπάρχει υπερβολή σε κανένα σημείο.
Η ατμόσφαιρα σε κατακλύζει αποπνικτικά από τα πρώτα λεπτά και σε ταξιδεύει στα σκοτεινά κατατόπια της φαντασίας τους και η μελαγχολική και αινιγματικά ζοφερή ποίηση δένει εξαίρετα με τις συγκεκριμένες συνθέσεις.
Λάτρεψα όλα τα κεφάλαια από την πρώτη ακρόαση αλλά θα δώσω μόνο δύο τα οποία είναι το σήμα κατατεθέν του δίσκου και με άφησαν κυριολεκτικά άναυδο.Τα κεφάλαια είναι το Once i was a Flower και The Premature Burial.
That night she passed away I know not how she died
I had hoped to share with her eternal night
But a strange wind entered spreading my leaves dead scattering them in ruin on her cold death-bed
Yet my ghost remained like a faint perfume I do now haunt her grave her silent chamber's gloom to stay with her forever
Like a faint perfume
Βαθμολογία : 9/10
Μιχάλης Τσακίρης για το MOPA-Music Webzine