SepticFlesh - Modern Primitive ( Nostalgic Review )

 

Ξεκινάμε με “The Collector” , το κομμάτι δεν αστειεύεται μπαίνει απευθείας στο ψητό , εξαιρετικό instrumentation από όλα τα μέλη και ένας έντονος ethnic χαρακτήρας στον οποίο οι Αθηναίοι μας έχουν συνηθίσει εδώ και αρκετά χρόνια. Τα συμφωνικά στοιχεία του κομματιού δίνουν έναν όμορφο και συνάμα horror χαρακτήρα.

“Hierophant”, ένα κομμάτι που είχε καταφέρει να εντυπωσιάσει το κοινό από την πρώτη στιγμή μέσω της κυκλοφορίας του video clip, το κομμάτι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα από τα hit του δίσκου και θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα υλοποιηθεί στις live εμφανίσεις του σχήματος, σπαρακτικά vocals από τον Seth τα οποία έρχονται για να δέσουν άρτια με την μελωδική χροιά του Σωτήρη Βαγενά , με το πέρασμα των χρόνων σίγουρα το κομμάτι θα δεσπόζει σε λίστες με τα κορυφαία κομμάτια του σχήματος.

Στην συνέχεια έχουμε το “Self-Eater”, ένα κομμάτι αντάξιο του εξαιρετικού του τίτλου σε σύγκριση με τα προηγούμενα 2 περιορίζει ελαφρώς τα πιο μελωδικά και συμφωνικά στοιχεία (όμως τα επαναφέρει προς το τέλος της σύνθεσης) , στην θέση τους τοποθετεί τις εμβληματικές χορωδίες με τα γυναικεία φωνητικά που έχουμε λατρέψει σε προηγούμενες δουλειές των SepticFlesh , υποδειγματικό drumming από τον Kerim “Krimh” Lechner , ο οποίος ξεπέρνάει τον εαυτό του για άλλη μια φορά.

“Neuromancer”, το προσωπικό μου αγαπημένο, το κομμάτι είναι ένα έπος σε μορφή κυματογραμμής, πραγματικά από όπου και να ξεκινήσεις να περιγράφεις νοιώθεις λίγος μπροστά σε αυτό που συνέθεσαν οι Αθηναίοι Symphonic Death Metallers, αρχίζουμε από το clean part της ακουστικής κιθάρας το οποίο είναι άρτιο ξεκίνημα, αν κάποιος παρατηρήσει το κομμάτι η ακουστική δεν φεύγει από τον βασικό κορμό του κομματιού , λειτουργεί ως “χαλί” και μας οδηγεί στο σημείο των καθαρών φωνητικών τα οποία είναι ικανά να σε εντυπωσιάσουν  αλλά και να σε συγκινήσουν , γνώμη μου είναι πως ο Σωτήρης Βαγενάς εδώ έδωσε ίσως την καλύτερη ερμηνεία που έχει δώσει ποτέ στα χρονικά της μπάντας.

Η ενορχήστρωση από τον Χρήστο είναι τουλάχιστον Χολιγουντιανών Διαστάσεων και το κομμάτι συνεχίζει να μας δείχνει το μουσικό εύρος της μπάντας που μας κάνει περήφανους στο εξωτερικό.

“Coming Storm”, η καταιγίδα έρχεται και τα ξεσηκώνει όλα στο πέρασμα της. Ένα κομμάτι με έντονο θεατρικό χαρακτήρα ο οποίος δένεται εξαίσια με ένα βάρβαρο Death Metal που ξυπνάει πρωτόγονα ένστικτα. Για να περιγράψω αυτό το κομμάτι θα δανειστώ μια εικόνα από το εξώφυλλο που χρησιμοποιεί η μπάντα για την LP έκδοση του “Modern Primitive”, η εικόνα αυτή είναι ο Πύργος της  Βαβυλώνας ο οποίος φλέγεται και το μόνο που μένει είναι τα θεμέλιά του , έτσι και εδώ οι SepticFlesh βάζουν φωτιά σε κάθε τι αρνητικό και μας δείχνουν πως η αλήθεια που όλοι μανιωδώς ψάχνουμε βρίσκεται στα απλά , το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να ξεκινήσουμε την καταιγίδα που θα καταστρέψει κάθε τι πλασματικό και ψεύτικο.

Προχωράμε στο “A Desert Throne” , μια χορωδία η οποία θυμίσει αρχαία τραγωδία κάνει την αρχή και καταφέρνει να σου περάσει ένα εξαιρετικό συναίσθημα. Το κιθαριστικό riff είναι πολύ catchy και δένει πολύ σωστά  με το βιολί που ακούγεται μέσα στο κομμάτι. Η σύνθεση είναι ιδανική για ατελείωτο κοπάνημα μιας και το breakdown που θα ακούσετε είναι εμβληματικό. Αγάπησα το ρεφρέν του κομματιού αλλά και τους στίχους του , βγάζουν μια έντονη μισανθρωπία η οποία δείχνει τον μαρασμό και την απαλλοτρίωση του ανθρωπίνου είδους.

“Modern Primitives”, φτάσαμε λοιπόν στο ομότιτλο κομμάτι, γίνεται ξανά χρήση κλασσικής κιθάρας η οποία και εδώ δίνει κάτι παραπάνω εξάλλου οι SepticFlesh είναι ένα από τα σχήματα που άνοιξαν τον δρόμο στους έντονους πειραματισμούς όσον αφορά τον metal ήχο, το συγκεκριμένο κομμάτι έχει έντονο το μελαγχολικό στοιχείο ειδικότερα στα clean σημεία του. Οι μπάντα προσπαθεί με το συγκεκριμένο κομμάτι να μας βάλει σε σκέψεις το ερώτημα “Why Do We Fall ? , Why Do We Bleed?”, φαίνεται να βασανίζει έντονα την μπάντα και γενικότερα ο ξεπεσμός του ζωντανού οργανισμού που λέγεται άνθρωπος.

Ας σκεφτούμε λοιπόν, είχαμε όλα τα μέσα με το μέρος μας ώστε να κάνουμε κάτι καλό σαν ανθρώπινο είδος , γιατί όμως φτάσαμε στο σημείο μέρα με την μέρα να  πέφτουμε και να γινόμαστε μάζα , γιατί ματώνουμε και αποφασίζουμε να καταστρέψουμε ζωές για να ωφεληθούμε;

“Psychohistory”, ίσως το πιο έντονο και aggressive κομμάτι της συγκεκριμένης κυκλοφορίας, εδώ μιλάμε για ένα κλασσικό κομμάτι SepticFlesh το οποίο θα φέρει σίγουρα αναμνήσεις από τα παλιά, στο συγκεκριμένο κομμάτι παρατηρώ και αρκετά Djent στοιχεία στις κιθάρες οι οποίες όμως δένουν άρτια με τα ορχηστρικά part και τα εξωπραγματικά growls του Seth Siro Anton.

Κλείνουμε με το “A Dreadful Muse” , μια εξαιρετική μούσα λοιπόν , λογικά εδώ η μπάντα αναφέρεται στα συναισθήματα και τις καταστάσεις που τους έβαλαν ξανά στην δημιουργική διαδικασία , το κομμάτι έχει μια πένθιμη αύρα λες και προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που τους ενέπνευσαν και όχι άδικα. 

Αν ρωτάτε την γνώμη μου οι SepticFlesh είναι ένα βαθιά ρεαλιστικό σχήμα το οποίο αντλεί έμπνευση από καθημερινά πράγματα και τα συνδυάζει με υψηλές έννοιες και απόκρυφες  τέχνες. Το “A Dreadful Muse” λοιπόν μάλλον αποτελεί το ξερίζωμα της όλης κατάθλιψης  και στεναχώριας που η καραντίνα μας είχε δημιοργήσει. Γιατί μπορεί κάτι κακό να μας βάζει σε δημιουργική διαδικασία όμως όταν χρησιμοποιήσουμε πλήρως αυτά που έχει να μας δώσει πρέπει να του βάζουμε φωτιά και να προχωράμε παρακάτω.

Μιχαήλ-Άγγελος Διακογεωργίου για το MOPA-Music Webzine