Ο δίσκος μας καλωσορίζει με το “Πτώση” , το κομμάτι δεν αστειεύεται σε βάζει αμέσως μέσα στο νόημα που η μπάντα θέλει να περάσει , οι επιρροές είναι διάσπαρτες σε ολόκληρη την διάρκεια του κομματιού πιο συγκεκριμένα παρατηρούνται έντονα στοιχεία από μπάντες όπως οι Sørgelig, οι Isolert αλλά και οι Human Serpent. Σε ένα σημείο του κομματιού παρατηρείται μια αλλαγή στον ήχο που σε πολλούς θα θυμίσει Black n’ Roll κυκλοφορίες όμως όχι για πολύ αφού το κύριο ύφος του τραγουδιού βγάζει μια έντονη μελαγχολία η οποία παρουσιάζεται εξαιρετικά και μέσω των στίχων.
“Πέφτω μέσα στο σκοτάδι, σε ένα παλιό μα οικείο σκοτάδι, παρασύρομαι μακριά, ουρλιάζοντας παντοτινά»
Συνεχίζουμε με το “Νεκροπόλεις”, το κομμάτι είναι εμφανώς πιο γρήγορο , σπαρακτικά φωνητικά τα οποία ακούγονται σαν κάποιος να πενθεί , σε κάποια φάση το ύφος των φωνητικών αλλάζει και η χροιά γίνεται αρκετά πιο σκοτεινή και βαθιά. Επίσης υποδειγματικό drumming σε όλη την διάρκεια του κομματιού και ένα πολύ μελωδικό riff.Ο στίχος που ξεχωρίζω από το τραγούδι :
“Οι νεκροί δε φεύγουν ποτέ από ‘δω, οι νεκροί δεν ξέρουν πως είναι νεκροί.”
Νούμερο 3 και “Βωμός Μιας Αλήθειας”, το κομμάτι ξεκινάει με έντονο το στοιχείο του μυστήριου , η μπάντα συνεχίζει να μας προσφέρει απλόχερα αυτόν τον άριστο συνδυασμό μελαγχολίας και οργής , στο συγκεκριμένο κομμάτι παρατήρησα πως το Depressive Black στοιχείο γίνεται ακόμα πιο έντονο σε σύγκριση με τα προηγούμενα κομμάτια, πιο συγκεκριμένα προς το τέλος τα φωνητικά αρχίζουν να ακούγονται περισσότερο σαν ένα ξέσπασμα το οποίο πρέπει να βγει προς τα έξω και να ακουστεί. Η μουσική συνεχίζει να είναι απόκοσμη όπως πρέπει για να ντυθεί σωστά αυτή η θυσία η οποία περιγράφεται.
“Θυσία! Ζεστό το αίμα στο βωμό μιας αλήθειας. Κραυγές πνιχτές και στο μαχαίρι τον λόγο ξεσκίζει.”
“Το Νήμα Της Τρέλας”, όσο περισσότερο ακούω τον δίσκο τόσο ανακαλύπτω το εύρος της φαντασίας που έχουν οι Becrah, το κομμάτι είναι πιο ήρεμο και καταφέρνει όντως να περάσει το μήνυμά του, νιώθεις τον σπαραγμό και την παράνοια από το πρώτο λεπτό του τραγουδιού, οι κιθάρες και τα drums δένουν άψογα και κατά την γνώμη μου οι στίχοι για την συγκριμένη σύνθεση είναι οι καλύτεροι του δίσκου (Προσωπικό μου αγαπημένο).
“Ο φόβος, η θλίψη, η απελπισία, η διάλυση, το δέος, η καταστροφή. Λάθος και σωστή η κάθε μου αντίθεση”
Νούμερο 5 , “Νόμος Είναι Ο Θάνατος”, ένα κομμάτι το οποίο κρατάει τις επιρροές του σύγχρονου Black όμως εδώ υπάρχει και ένας αέρας από το είδος του crust punk ,εξαιρετικό riff και η μπάντα συνεχίζει να μας εθίζει με το παίξιμο της.
"Η αταραξία δεν βασιλεύει πια εδώ"
Φτάνουμε αισίως στο προτελευταίο κομμάτι “Χρησμός” , συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο , όμως οι Αθηναίοι έχουν ακόμα έναν άσο στο μανίκι τους , για άλλη μια φορά είναι μια παραλλαγή που γίνεται στα φωνητικά και έχει αρκετό ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου. δεν θα επεκταθώ περεταίρω απλά παρατηρήστε τι γίνεται στο τέλος του κομματιού.
"Χρησμό σου δίνω και κατάρα μαζί, Απ’ τα βάθη της γης σαν βγουν οι σκιές"
Η αυλαία πέφτει με το “Απαρχή”, άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι απόκοσμες και πονεμένες κραυγές κυριαρχούν εδώ όμως με ένα μικρό twist στο τελευταίο αυτό κομμάτι οι Βecrah χρησιμοποιούν και μια μορφή απαγγελίας με καθαρά φωνητικά η οποία προσδίδει ατμόσφαιρα στο τραγούδι το οποίο ταιριάζει γάντι για κλείσιμο .
Γενικά συμπεράσματα ο δίσκος μου άρεσε πολύ , έχει πρωτότυπες ιδέες απλά τον θεώρησα λίγο επαναλαμβανόμενο σε κάποια σημεία, όμως τα μηνύματα που η μπάντα θέλει να περάσει πρέπει να ακουστούν σας προτείνω να διαβάσετε το βιογραφικό του σχήματος στο Βandcamp και θα δείτε πως το Black Metal το οποίο συνθέτουν έχει σαν σκοπό να καυτηριάσει και να εξαλείψει τις απαίσιες αντιλήψεις που δυστυχώς πολύ συχνά εμφανίζονται στην σκηνή του Black.
Καλή Ακρόαση !
Μιχαήλ-Άγγελος Διακογεωργίου για το MOPA-Music Webzine