Μην Ανοίγεις Την Πόρτα [2024] - Full Movie Review

 

Πρώτη ταινία των Unboxholics. H αδημονία και ο ενθουσιασμός έχουν φτάσει στο ζενίθ και με το που ανοίγει η προπώληση εισιτηρίων δεν παρέλειψα να κλείσω θέση για την πρώτη προβολή στις 25/4 στο Cineplexx. 

Τα συναισθήματα πολλά, οι προσδοκίες ακόμα περισσότερες , η αγάπη και η υπερηφάνεια στο εκατό. 

Γνωρίζοντας την εξαιρετική κινηματογραφία του Αλέκου Καρπά και τις υποκριτικές ικανότητες της Φωτεινής Λεβογιάννη ομολογώ πως είχα ήδη προετοιμαστεί για κάτι το οποίο θα ήταν το λιγότερο πολύ καλό. 

Παρακολουθούσα το promotion της ταινίας από την αρχή της και επιτέλους είχε φτάσει η ώρα. 

Πέμπτη 25/4 απόγευμα λοιπόν..ήμουν εκεί , να κατεβαίνω τα σκαλιά της αίθουσας του Cineplexx με την καρδιά να χτυπάει δυνατά. 

Αυτό ήταν σκέφτηκα, η ανυπομονησία είχε μόλις φτάσει στο τέλος της. 

Από την πρώτη κιόλας σκηνή καταλαβαίνεις με τι ποιότητα έχεις να κάνεις. Κάθε λεπτομέρεια  έχει προσεχθεί , κάθε φως και σκόνη, κάθε έκφραση. 

Η χρήση του φωτισμού πανέξυπνη,  των διαλόγων ακόμα παραπάνω. 

Μετρημένοι αλλά και με τόσο tension που γεμίζει όλη η ατμόσφαιρα. 

Κάθε λέξη έχει νόημα, όμως πολλές φορές και απλά πράγματα που περιέχονται στην σκηνή είναι σημαντικά για την πλοκή της ταινίας. 

Οι ερμηνείες του Σάκη αλλά και της Φωτεινής συγκλονιστικές , μας βάζουν κατευθείαν στο κλίμα. 

Βαρύ,σκοτεινό και συναισθηματικό ταυτόχρονα. Ακόμη και τα point of view της κάμερας είναι σαν να μας μιλούν. 

Καθόλη την 1:30 σχεδόν ώρα διάρκειας της ταινίας νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι, μια ανεξήγητη ανατριχίλα ακόμη και αν δεν γίνεται κάτι στην οθόνη.

 Σε αυτό βέβαια παίζει ρόλο και το εξαιρετικό soundtrack της ταινίας ,το οποίο πραγματικά την απογείωσε. 

Η βοή, ο συριγμός μίας ανάσας, ακόμη και ο ήχος των βημάτων του χαρακτήρα του Σάκη (οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα, μιας και στην ταινία δεν μας συστήνονται ποτέ , μια προσπάθεια κατά την γνώμη μου να μας κάνουν μέσα σε αυτούς τους χαρακτήρες να δούμε τους εαυτούς μας και να προβληματιστούμε ).

 Είναι αρκετά για να σου παγώσουν το αίμα. Κάθε δευτερόλεπτο σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη, όχι επειδή γίνονται πράγματα γρήγορα, αλλά επειδή είναι τόσο captivating που δεν σε αφήνει ούτε να γυρίσεις έστω και λίγο το κεφάλι σου.

Τρομερή δουλειά σε όλες τις πτυχές της ταινίας. Ερμηνείες, soundtrack (όσο και οι πιο απλοί ήχοι όπως το κόψιμο ξύλων , τόσο και τα κομμάτια , όπως το τελευταίο το οποίο επιμελήθηκε η εξαιρετική cinematic pop artist Kid Moxie) , συμβολισμός , κινηματογραφία , ένδυση , ακόμη και το makeup το οποίο χρησιμοποιήθηκε , όλα ήταν στην πένα. 

Ψυχολογική θρίλερ ταινία δηλώνει και είναι ακριβώς αυτό, αποφεύγοντας τα κλισέ του horror genre και τραβώντας άλλο μονοπάτι. 

Το τέλος αυτού του ταξιδιού θα σε μαγέψει , θα σε σοκάρει, θα σε κάνει να αναρωτηθείς και να προβληματιστείς .

Όσο περπατάω για να βγω από την αίθουσα στο μυαλό μου τριγυρνάνε τόσες σκέψεις. 

Αρχικά σε σχέση με την ταινία. Θα μπορούσε άραγε ο καθένας μας να είναι σε αυτή την θέση; 

Μπορούμε  να κρυφτούμε από τον  εαυτό μας ή πάντοτε θα μας βρίσκει η αλήθεια; 

Η κοινωνία πώς κατέληξε σε αυτό το σημείο; 

Τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε; Δεύτερον σε σχέση με την προσπάθεια, το determination και το όνειρο αυτών των ανθρώπων , το οποίο με σκληρή δουλειά κατάφεραν να γίνει πραγματικότητα και να γίνει εξαιρετικά. 

Είναι ένα μάθημα, πως ότι και αν θέλεις , αν δουλέψεις αρκετά για αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα και οι αποδείξεις είναι μπροστά μας. 

Ένα αριστούργημα μόλις δημιουργήθηκε και κάνει το ταξίδι του σε όλη την Ελλάδα.(σ.σ. ελπίζω αργότερα και στο εξωτερικού αφού το αξίζει)

Βαθμολογία : 10/10

Χριστίνα Σουβουκλίδου για τo MOPA-Music Webzine