Στο Heavy Metal, υπάρχει ένα όνομα το οποίο αναφέροντας το όχι μονάχα μας θυμίζει το είδος αλλά και το αντίστροφο ¨είμαι σίγουρος πως το 90% των ανθρώπων μόλις ακούει την λέξη Heavy Metal – πέραν από γραφικούς, σατανιστές, μαχαιροβγάλτες και ναρκομανείς- είναι ΈΝΑ όνομα¨ Iron Maiden. Ομολογώ πως αν και μεγάλος fan και με πολλές ευκαιρίες να τους δω στην Ελλάδα, δεν εκμεταλλεύτηκα καμία ευκαιρία να τους ακούσω και να τους δω ζωντανά (τώρα αυτομουτζώνομαι αλλά δεν με βλέπετε). Και έτσι έπειτα από όλες αυτές τις ατυχείς συγκυρίες, πήρα την μεγάλη απόφαση: Οκ Ντίνο (λέω στον εαυτό μου), οι άνθρωποι είναι γερασμένοι, και ήδη έχουν αρχίσει οι φήμες που τους έχουν ήδη διαλυμένους και εκτός σκηνής. Το ρισκάρεις να μην τους δείς; Ή μάλλον: Δεν θα ντρέπεσαι να κυκλοφορείς έξω ως Μεταλάς λέγοντας πως δεν έχεις δει ποτέ αυτούς του κολοσσούς; Η επιχείρηση αυτή δεν ήταν καθόλου δύσκολη καθώς, έχοντας ήδη εγκατασταθεί 2 έτη στην Παβία της Ιταλίας (λίγο πιο έξω από το Μιλάνο) θα μπορούσα άνετα να πάω να τους δω στο Return Of the Gods Festival στις 15/7 το οποίο είχε ήδη ανακοινωθεί και για το οποίο Ήδη είχα προμηθευτεί το εισιτήριό μου από τον Οκτώβρη του '22 (το σωστό ΚΛΓΔ έτσι κάνει). Θυμάμαι μετρούσα τις μέρες, τους μήνες κλπ μέχρι να αρχίσει το πολυαναμενόμενο tour και να έρθει η στιγμή όπου σαν σωστός Χατζής θα τους έβλεπα ζωντανά ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ (βλέπετε τόσο το νεαρό της ηλικίας όσο και ο κάλος στον εγκέφαλο με έκαναν να χάσω 2 εμφανίσεις τους-αυτή στη Μαλακάσα το '18 και αυτή στο ΟΑΚΑ το '22). Αρκετά όμως με τον πρόλογο...
Το Σάββατο 15/7/2023 τ υποδεχτήκαμε με τρελές ζέστες. ΤΡΕΛΕΣ ΟΜΩΣ! Με τον υδράργυρο να αγγίζει 42!! Εγώ κλασικά από νωρίς ξεκίνησα για τον Τεράστιο Αυτό Χώρο που λέγεται Ιππόδρομος του San Siro, δίπλα ακριβώς από το γήπεδο της Milan. Οι πρώτες εικόνες αναμενόμενες: άτομα όλων των ηλικιών με μπλούζες Maiden (άντε και κανα 2 Epica), όλοι με την ίδια ανυπομονησία στα μάτια να δουν το αγαπημένο τους συγκρότημα. Μετά από μια εύκολη εισβολή στην ψευτο-ουρά μου είχε δημιουργηθεί και με έναν κυριολεκτικά περίπατο ανάμεσα τους κατάφερα να προχωρήσω 10 μέτρα φτάνοντας πολύ κοντά στους ελεγκτές. Ούτε σπρωξίδια ούτε τίποτα. Τώρα το αν θα το εκλάβει κανείς ως πολιτισμό ή ως αναισθησία έγκειται «εις ατομικήν κρίσην και ευαισθησίαν». Με΄τα από αναμονή 1,5 ώρας μπήκα μέσα με το εισιτηριάκι μου αν χείρας πιάνοντας μια αρκετά καλή θέση στο δεύτερο κάγκελο και πλαγίως δεξιά. Έτσι και δεν θα ήμουν μέσα στο μπούγιο, έχοντας μια σχετικά καλή θέα και απόσταση με μόνο αρνητικό την επικάλυψη των σκηνικών τα οποία όμως θα μπορούσα να θαυμάσω από τις οθόνες (οι actual Maiden με ενδιέφεραν περισσότερο βλέπετε). Ο χώρος αρκετά ανοργάνωτος με τις τουαλέτες αρκετά μακριά και χωρίς προσβασιμότητα και με πανάκριβες τιμές ακόμα και στο νερό το οποίο πέραν της μικρής διαθεσιμότητας ήταν ανθρακούχο (τι φάση με το εξωτερικό και τα ανθρακούχα ρε ανώμαλοι;?!). Τεσπα προχωράμε....
Πρώτοι σε σειρά οι Raven Age. Κλασικό μέρος του Lineup των περιοδειών των Maiden προωθώντας παράλληλα και το νέο τους album «Blood Omen». Μια εξαιρετική εμφάνιση με φοβερή ενέργεια και ήχο, σολάρες και εκπληκτικά φωνητικά. Νομίζω ήταν μια πολύ καλή αρχή για αυτιά μας, ξεσηκώνοντάς μας και δίνοντας μας μια γεύση για το πόσο καλά θα περνούσαμε αυτή την βραδιά. Νομίζω πως άνετα θα μπορούσαν να έπαιζαν στο διπλάσιο χρόνο καλύπτοντας και τους Blind Channel όπου ακολούθησαν βοηθώντας μας να ανέβουμε ίσως ακόμη περισσότερο.
Πάμε τώρα σε ένα από τα δυο αδύναμα σημεία της συναυλίας τους Blind Channel. Όπως προανέφερα, ακολούθησαν τους Raven Age σε μια αντικειμενικά δυναμική και ενεργητική εμφάνιση η οποία όμως ήταν.....κάπως άσχετη με την όλη θεματολογία. Φυσικά γνωρίζουμε την αδυναμία των Maiden στην aggressive pop ως τρόπο έναρξης των συναυλιών τους (ας θυμηθούμε τους Lord Of The Lost από το ΟΑΚΑ) και παρόλη την τάση ανάμειξης διαφορετικών ειδών και ακουσμάτων στα σύγχρονα φεστιβάλ, προσωπικά εξακολουθώ να είμαι υποστηρικτής μιας αντίθετης άποψης: Όταν έχουμε μια συγκεκριμένη θεματολογία μένουμε σε αυτή. Γιατί αν το πάμε ακόμα και πιο «ανοιχτόμυαλα» την επόμενη φορά που θα έχουμε live στην Ελλάδα να βάλουμε τον Αργυρό και την Φουρέιρα (άντε και τον Sin Boy στα πολλά κέφια) να ανοίγουν μαζί με Macabre Omen συναυλία των Running Wild (ΑΝ ποτέ έρθουν). Αξιοσημείωτο αποτελεί ακόμη το γεγονός πως παρόλη την ένταση και την προθυμία όλων των μελών να ξεσηκώσουν τον κόσμο, εκείνος δεν ανταποκρινόταν...και αυτό όχι λόγω κακής επίδοσης των μουσικών (ξαναλέω πως αντικειμενικά ήταν άριστοι) άλλα λόγω μιας γενικότερης άγνοιας τρόπου διασκέδασης και συμπεριφοράς σε συναυλίες. Ακόμη και η λέξη Mosh Pit τους ήταν άγνωστη (πόσο μάλλον να κάνουν). Χαρακτηριστική ήταν μάλιστα η ερώτηση τους προς το κοινό «Do you know what a mosh pit is?»
Το ρεζίλι στο καλύτερά του.
Μετά τους εξαιρετικούς Blind Channel (μακάρι Guardian) συνεχίσαμε με τους ακόμη πιο εξαιρετικούς EPICA. Ομολογώ πως ποτέ δεν ήμουν τεράστιος και φανατικός οπαδός παρά μόνο είχα λίγα ακούσματα από την καλή μου φίλη Ναστάζια η οποία τους λατρεύει. Μετά όμως την εμφάνισή τους αυτή είναι σίγουρο πως θα αρχίσω να ακούω πολύ πιο εντατικά.
Φοβερό στήσιμο και σκηνικά, σολάρες, φωνές μαγευτικές και μια Simone στα καλύτερά της (μόνο πρόταση γάμου δεν έκανα). Απλά φανταστικοί! Δεν είναι τυχαίο τελικά το πόσο εύκολα κατάφεραν να γίνουν τόσο μεγάλο όνομα παρόλο το σχετικά νεαρό της ηλικίας τους σαν μπάντα. Φυσικά όλη αυτή την μαγεία κατάφερε να ταράξει η ξενέρωτη Ιταλική «φινέτσα» όπου οι οπαδοί για άλλη μια φορά έμεναν αγαλματάκια αμίλητα και ακούνητα με εξαίρεση ορισμένα (ψόφια με το συμπάθειο) «Simona Simona!», με την ίδια να τους ρωτά για ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ μέσα στην βραδιά να κάνουν mosh pit (όπου δεν έκαναν) και φυσικά ξενερωμένη και απορημένη, αν γνωρίζουν τι είναι.... Αχχχχ...... πάμε παρακάτω
Σειρά είχαν οι επικοί Stratovarius. Μετά τους Maiden ήταν η μπάντα που ήθελα πολύ να δω και να ακούσω power κομματάρες όπως Black Diamond, Hands Of Time, Stratosphere, Fright Night κλπ. Τελικά τα σχέδια της μοίρας ήταν διαφορετικά... ΄Ενα πρόβλημα στην μηχανή του αυτοκινήτου και μια καθυστερημένη πτήση ήταν αρκετή να τους καθυστερήσει, στερώντας μας ουσιαστικά την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ολοκληρωτικά. Τελικά μετά από την πάροδο μιας ώρας, έχοντας ήδη λιώσει από τον καύσωνα, με εγκαύματα στα χέρια και σχεδόν αφυδατωμένοι, εμφανίστηκαν όπου κακήν κακώς έπαιξαν μόνο δύο τραγούδια -Black Diamond (με αρκετά προβλήματα ήχου στην αρχή-η φωνή δεν ακουγόταν) και Hunting High And Low. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, παρόλη την ταλαιπωρία και τις πολλαπλές συγγνώμες του Kotipelto, η ερμηνεία έστω και αυτών των 2 τραγουδιών ήταν αρκετή για να πούμε πως πήραμε μια καλή και δυνατή γεύση, δυναμώνοντας ταυτοχρόνως την επιθυμία να τους δούμε ξανά!
Ήρθε όμως η Μεγάλη Στιγμή! Οι Stratovarius αποχωρούν και οι βοηθοί αρχίζουν να ετοιμάζουν τα σκηνικά των μεγάλων headliners. Όλοι ξέραμε τι επέρχεται! Όλοι είχαμε βυθιστεί στην αγωνία ανυπόμονοι για την ιστορική αυτή εμφάνιση. Δεν μπορούσα ακόμη να πιστέψω πως θα τους έβλεπα. Ξάφνου Τα φώτα αρχίζουν να πέφτουν και οι πρώτες νότες του Doctor Doctor αντηχούν απ' τα ηχεία. Ανατριχίλα!!! Ανατριχιάζω με αυτή την κομματάρα όπου παρόλο που δεν είναι Maiden, μας τους θυμίζει πάντα. Και μετά, μέσα στον μπλε ορίζοντα από φώτα και καπνό, στο καπάκι κυριολεκτικά το theme του Blade Runner του δικού μας Βαγγέλη (που έχουμε ίδιο επώνυμο επι το δημοτικότερο) μαζί με την εμβληματική εισαγωγή του Caught Somewhere in Time. Ένα πλήθος γύρω στα 20.000 άτομα να τραγουδά την χαρακτηριστική πλέον Μειντενική μελωδία περιμένοντας αν πάσα στιγμή τους θρύλους. Τελευταία νότα......ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ! Μαζί με τα κανόνια καπνού και τα φλογοβόλα της σκηνής και οι 6 Maiden είναι στη σκηνή. ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ! Ένα συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Παίζουν το εμβληματικό αυτό τραγούδι-opener του καταπληκτικού ομωνύμου album του 1986, σε μια αψεγάδιαστη ερμηνεία. Ένας Bruce γεμάτος κέφι και ενθουσιασμό, η τριάδα Murray, Gers, Smith να κεντά τις ταστιέρες και τον μπαμπά Harris να σπέρνει πόνο στους haters με το μπάσο του.
Στα καπάκια, το Stranger in A Stranger Land από το ίδιο album. Χαρακτηριστική η στιγμή του solo του Smith (αγαπημένο!) και η πρώτη μας επαφή με τον πρώτο (υπήρξαν κι άλλοι) Eddie-της βραδιάς, εκείνον ως Space Cowboy. Μετά από μια μικρή ομιλία του Bruce περνάνε στο «Κεφάλαιο» του δεύτερου θεματικού δίσκου της εν λόγω περιοδείας, του Senjutsu. Αυτή ήταν και η στιγμή όπου το Setlist έμεινε πιστό στο legacy of the beast '22. Τρίτο τραγούδι και στις δυο το Writing On The Wall. Ομολογώ πως ποτέ δεν με είχε ενθουσιάσει από την ημερομηνία κυκλοφορίας του έως τώρα. Κατόπιν όμως αυτής της άριστης εμφάνισης και ερμηνείας έχει ήδη μπει στα playlists μου. ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΟ. Smith μπαμπά μας!!!!!!!
Μένοντας πιστοί στο Senjutsu, συνεχίζουμε με το σύντομο Days of Future Past, σε πιο radio friendly ρυθμούς, έτσι ώστε να καταλήξουμε στο Time Machine, του οποίου η χροιά μαζί με τα εξαιρετικά solos του Janick Gers μας ταξίδεψε κυριολεκτικά στο χρόνο-από την μια στο παρελθόν και από την άλλη στο μέλλον, διαβεβαιώνοντάς μας πως οι Iron Maiden ήταν, είναι και θα είναι η καλύτερη metal μπάντα ever.
Φτάνει και η στιγμή του Φυλακισμένου. THE PRISONER!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΟ SETLIST!!!!
Ναι πάρα πολύ τολμηρό (και φάουλ κατά την γνώμη μου) που δεν μπήκαν τα Number Of The Beast και Hallowed Be Thy Name (το καλύτερο τραγούδι που υπάρχει στον κόσμο) αλλά το Prisoner θεωρώ πως όχι μόνο είναι εξαιρετικό αλλά και πως μας αποζημίωσε (μαζί με τον Μεγαλέξανδρο). Σολάρες, Ριφάρες, Στιχάρες...Όλα σε -άρες!!! Και όλα αυτά μαζί με σκηνές από την θρυλική ομώνυμη βρετανική σειρά.
Ακολουθούν τα Death Of The Celts (το έλεγες και αντικατάσταση του Clansman) και Can I Play With Madness. Και για να είμαστε αντικειμενικοί-Ρε παιδιά το επικό Seventh Son έχει πόσα διαμάντια, ΑΥΤΟ ΒΡΗΚΑΤΕ;- Τέσπα..
Ώρα για φωνές! Heaven Can Wait to Go! Απλά φοβερό με μια από της σπάνιες φορές που οι Ιταλοί οπαδοί (ψιλο)ξεσηκώθηκαν. Απίστευτη ερμηνεία και παίξιμο, μαζί με μια «μάχη» με φλογοβόλα όπλα και φωτοβολίδες μεταξύ Bruce (μετά τα καπνογονα σου έφταιγαν) και του δεύτερου Cyborg Eddie. ΑΠΛΑ ΕΠΟΣ!!!!
Μετά όμως....Μετά......Έφτασε η στιγμή....Η στιγμή του Μεγαλέξανδρου! «My Son, ask for thyselve another Kingdom...» και ένα δάκρυ κύλησε! Ήρθε η ώρα για αυτό το έπος να δει το φως των lives. Παρόλες τις μικρές αλλαγές στα solos του Smith το κομμάτι βγήκε ολόιδιο. Και το εννοώ. Νομίζω πως τελικά η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Η ενέργεια του κόσμου πάντως...για κλάματα. Ϊδια κατάσταση και με τα επόμενα old time classics Fear Of The Dark (όπου φυσικά σας σωστός Έλληνας που σέβομαι τον εαυτό μου ξέρετε όλοι τι σκέφτηκα αμέσως) και το ομώνυμο Iron Maiden, με ένα τεράστιο κεφάλι Samurai Eddie όπως και άλλος ένας στην ολότητά του να εμφανίζονται στη σκηνή. Επικά πράγματα!!!
Και φτάνουμε στην ώρα του Encore: Hell On Earth με απίστευτο fire show, με τις φωτιές να απλώνονται και στις ταστιέρες από τα καταπληκτικά παιξίματα, οι οποίες θα γίνοντας εντονότερες από τους πυροβολισμούς του Trooper. ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ!!!!! ΑΑ και εσείς οι Ιταλοί οπαδοί: ΦΩΝΑΞΤΕ ΡΕ ΧΤΥΠΗΘΕΙΤΕ ΜΗΝ ΚΑΘΕΣΤΕ ΣΑΝ ΧΑΝΟΙ!! ΤΟ TROOPER ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΧΙ ΜΟΙΡΟΛΟΙ!!! Ώρα όμως για ανακωχή και πυρόσβεση με Wasted Years, συνοδευόμενο από ένα άκρως συγκινητικό βίντεο με όλους τους Eddies ανά τα χρόνια. Νομίζω δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κλείσουμε!
Αυτό ήταν λοιπόν...Οι παιδικοί μου ήρωες στην ολότητά τους ερμήνευσαν σπέρνοντας για άλλη μια φορά....Μακάρι και το υπόλοιπο κοινό να είχε την ίδια θέρμη με εμένα (ή τουλάχιστον να την έδειχνε) και ίσως θα μιλούσα για μια από τις καλύτερες συναυλιακές μου εμπειρίες. Ελπίζουμε σε μια νέα εμφάνιση τους στην χώρα μας-γιατί όχι στα πλαίσια της συγκεκριμένης περιοδείας-έτσι ώστε να τους απολαύσουμε περισσότερο.
Κωνσταντίνος Παπαθανάσης για το MOPA- Music Webzine
%20%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CC%81%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF%204.jpeg)
