GridLink - Coronet Juniper ( Full Album Review )

 

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον καινούργιο δίσκο των Gridlink, μια grindgore μπάντα που είχε να βγάλει δίσκο 9 χρόνια λόγου του προβλήματος στο αριστερό χέρι του ιδρυτικού μέλους και κιθαρίστα Takafumi Matsubara. Το οργή και μένος είχα καιρό να συναντήσω σε δίσκο και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτόν.

Ο δίσκος ξεκινάει με το "Silk Ash Cascade" και όπως μπορεί να φανταστεί κανένας εκτός από ότι αρχίζει ο δίσκος αρχίζει και το χάος το ίδιο... Τι να πρώτο σχολιάσει κανείς... Τα φωνητικά του Jon Chang ;Τα drums, η κιθάρα και το μπάσο που απλά λυσσανε; Η ταχύτητα που είναι σε επίπεδα του σονικ όταν τρέχει; Εκτός από αυτά το κομμάτι θα μπορούσε να ναι άνετα ένα technical death metal έπος!!!

Η διάρκεια μικραίνει αλλά η ενέργεια αυξάνεται. Με το "Anhalter Bahnhof" αυτός ο τυφώνας συνεχίζεται. Το Anhalter Bahnhof είναι σιδηροδρομικος σταθμός στην Βερολίνο της Γερμανίας. Οι στίχοι όντως σχετίζονται με σταθμό τρένου περιγράφοντας μια φανταστική ιστορία. "Your heart stopped between stations"

"I believe in a desert called peace" ετσι ξεκινάει το "Pitch Black Resolve". Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη παρατήρηση για το συγκεκριμένο είναι απλά ακόμα ένα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα με αυτόν τον δίσκο. Πάντως για τον στίχο που ανέφερα πιστεύω πως παρουσιάζει την ειρήνη ως έρημο μιας και για να χεις ειρήνη πρέπει κανείς πολλές προσπάθειες είτε μιλάμε για προσωπικό επίπεδο είτε μεταξύ κρατών, όπως στην έρημο που από εκεί που είσαι ήρεμα μπορεί ξαφνικά να αρχίσει κάποια ανεμοθυελλα και να τα καταστρέψει όλα...

Αμέσως μετά ακολουθεί το "Nickel Grass Mosaic". Το Nickel Grass είναι ένα αεροπλάνο με το οποίο έστειλαν οι Αμερικανοί το 1973 στο Ισραήλ όπλα ώστε να τους βοηθήσουν σε μια επίθεση που χαν δεχτεί από τους σοβιετικούς τους οποίους υποστήριζαν οι Αιγύπτιοι και οι Σύριοι. Με βάση τους στίχους εικάζω πως απλά περιγράφουν το πως μπορεί να ταν σε αυτήν την ξαφνική επίθεση , σαν ένα πρόσωπο που βρισκόταν εκεί.

"Ocean Vertigo". Είναι το δεύτερο τραγούδι το οποίο ακουμπάει το δίλεπτο και το οποίο για κάποια δεύτερα δεν έπιασε το τρίλεπτο. Ο τρόπος παιξίματος δεν αλλάζει και πολύ με την μόνη διαφορά να ναι λίγο πιο ατμοσφαιρικό από τα υπόλοιπα.

Μπαίνει το "Octave Serpent" και έχεις βάλει ακόμα μια ένεση αδρεναλίνης. Τα τραγούδια σε παίρνουν που σε παίρνουν από τα μούτρα... Ε αυτό σε παίρνει ένα τσικ παραπάνω.

"Coronet Juniper" η αλήθεια είναι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν πω τίποτε άλλο παρά "Without further words, we still hold on"... Ακόμα ένας δυναμίτης για τα αυτάκια μου τα οποία εγείρονται με τέτοια ακούσματα.

"Zygomatic"... Ναι καταλάβατε πολύ καλά ο τίτλος αναφέρεται στα ζυγωματικά που βρίσκεται στο κρανίο μας. Βέβαια οι στίχοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτά. Στιχουργικά θα θελα να σχολιάσω μόνο αυτό "I can only imagine the projection"... Λέτε να μας μιλάνε για καμιά αστρική προβολή οπότε θα έπρεπε να βγάζουν trance μουσική;; Καλά ελάτε σταματάω γιατί είμαστε Οκτώβριο και σας πήγα Ιανουάριο με μια πρόταση...

9ο κομμάτι το "Refrain" ακόμα ένα κομμάτι που η διάρκεια του είναι μικρή, κάτι που από την μία είναι καλό για αυτό που θέλει να δώσει (κυρίως χάος και απόλαυση στα αυτιά μας) αλλά από την άλλη δεν μας δίνει και πολύ ψωμί για σχολιασμό μιας και ο συγκεκριμένος δίσκος έχει όλα σχεδόν τα τραγούδια του να παίζονται με παρόμοιο τρόπο (δεν είναι κακό για τέτοια διάρκεια) οπότε δεν αλλάζουν και πολλά.

Προτελευταίο κομμάτι "The Forgers Secade". Τα blast beats συνεχίζουν ακαθεκτα το έργο τους... Βασικά δεν θα μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς γιατί δεν μπορώ να φανταστώ αυτόν τον συγκεκριμένο δίσκο χωρίς αυτά.

Αυτό το ολιγόλεπτο ταξίδι φτάνει στο τέλος του με το "Revenant Orchard" τρίτο τραγούδι που ξεπερνάει το 2 λεπτό. Το οποίο προς το τέλος είπε να μας αφήσει και κάποια δευτερόλεπτα για να συλλογιστουμε τι ακούσαμε.

Αμέσως μετά ακολουθεί άλλη μια φορά ο δίσκος ολόκληρος αλλά σε instrumental μορφή με σκοπό να κάνουμε καραόκε... Οποίος το κάνει να στείλει πως του φάνηκε η εμπειρία.

Ένας δίσκος 19 λεπτών μπορεί να πεις τι θα μου προσφέρει... Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος δεν θα σου προσφέρει κάτι ώστε να σε βάλει σε σκέψη ούτε θα σε κάνει να πεις ότι ακούς κάτι πολύ ξεχωριστό από τους υπόλοιπους δίσκους που βγαίνουν στο είδος. Είναι όμως ένα 19 λεπτό το οποίο μπορεί να σε βοηθήσει να ξυπνήσεις βάζοντας το ξυπνητήρι, να κάνεις την προπόνηση σου δίνοντας το 100% αλλά θα σε κάνει να εκτονωθείς μιας και η οργή που φαίνεται μέσα σε αυτό το άλμπουμ θα σε κάνει να ηρεμήσεις μέσα σου γιατί θα κάτσεις και θα χτυπιέσαι 19 λεπτά.
Τέτοιοι δίσκοι πρέπει και καλός κάνουν και υπάρχουν... Δεν χρειάζεται πάντα να χει κάτι να πάρεις από έναν δίσκο, μερικές φορές απλά θες να ακούσεις ένα έντονο συναισθήματα χωρίς να σε νοιάζει αν οι στίχοι είναι απλά παραμυθάκια ή προσπαθούν να σου περάσουν ένα μήνυμα.

Βαθμολογία : 8,5/10

Ανδρέας Βαρσάμης για το MOPA-Music Webzine