PERSONAL OPINIONS : Είσαι fan, όχι φίλος μας!!

 

Μπορεί ο τίτλος με μια πρώτη ανάγνωση να ακούγεται κάπως σκληρόκαρδος, αλλά δυστυχώς πρόκειται για μια πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια, κάθε μορφής "celebrity" - συμπεριλαμβανομένων και των μουσικών - βιώνουν όλο και περισσότερο. Μιλάω για το κλασικό φαινόμενο όπου ορισμένα άτομα, για διάφορους λόγους, ιατρικούς και μη, θεωρούν πως έχουν αποκτήσει μια πιο προσωπική σχέση με τα είδωλα τους, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε παραβατικές συμπεριφορές, στην καλύτερη των περιπτώσεων, χωρίς δυστυχώς να αποκλείονται και τα περιστατικά βίας. Το πρώτο ερώτημα που έρχεται στον νου είναι: Από πού θα μπορούσε να πηγάζει άραγε αυτή η οικειότητα που ορισμένοι fans αποκτούν με τους ήρωες τους?? Από την συλλογή όλων των memorabilia προϊόντων τους? Από κάποιο meet and greet στο οποίο υπήρξε μια τυπική ευγενική συναλλαγή? Από την προσωπική ενασχόληση με τον βίο και την πολιτεία του εκάστοτε artist σε βαθμό εθισμού? Κάποιο υποκείμενο ψυχολογικό νόσημα που δεν είχε κάνει την εμφάνιση του ή είχε περάσει απαρατήρητο από τον περίγυρο του ατόμου? Πολλά μπορούν να ειπωθούν, αλλά σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε πώς εκδηλώνονται αυτές οι εκρήξεις υπέρμετρης λατρείας. Και η ιστορία είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα...

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αναγγελία θανάτου ενός καλλιτέχνη, η οποία όπως είναι απόλυτα φυσικό, εκτροχιάζει τόσο την δημιουργική πορεία του, όσο και την συνείδηση του κοινού του. Οι πιο χαρακτηριστικές ιστορίες στην μουσική, προφανώς είναι ο θάνατος του frontman των Nirvana, Kurt Cobain, στις 5 Απριλίου 1994, και φυσικά ο θάνατος του τραγουδιστή των Linkin Park, Chester Bennington, το 2017. Και στις δύο περιπτώσεις, ένα παγκόσμιο κύμα θλίψης και οδύνης ξέσπασε εν μία νυκτί, και για τις επόμενες εβδομάδες αποτελούσε το κυρίαρχο θέμα στα media της κάθε εποχής. Και παρόλο που υπήρξαν αμέτρητοι άνθρωποι, οι οποίοι θρήνησαν για αυτές τις απώλειες [σ.σ.: Δεν θα σχολιάσω αν θεωρώ σωστή ή λάθος αυτή την κίνηση, ο καθένας αντιμετωπίζει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, και θεωρώ ότι η επέμβαση από τρίτους πρέπει να γίνεται μόνο αν υπάρχει απειλή για την ζωή του ατόμου, ή άλλων ανθρώπων], υπήρξαν και κάποιοι οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να σπείρουν την τρολολο-διχόνοια, με σκοπό την προσωπική τους προβολή. Όπως και να' χει, υπάρχει ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό, ο οποίος διέπεται από ανθρωπισμό, κατανόηση και ΟΡΙΑ. Καμία πλευρά δεν ξεπερνάει τα όρια, καμία πλευρά δεν παραβιάζει το πολύτιμο αγαθό της ιδιωτικότητας και του προσωπικού χώρου, τόσο ως artist όσο και ως ανθρώπου. Εδώ είναι που το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει...

Αν επεκταθούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα, είμαι βέβαιος πως όλοι έχουμε δει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή μας κάποιον, είτε στο διαδίκτυο είτε στον περίγυρο μας, ο οποίος παρουσιάζει εμμονικό ενδιαφέρον για κάποιους καλλιτέχνες/celebrities. Οι ενδείξεις λατρείας ποικίλουν, από τατουάζ και προσωπική έρευνα σε οριακά παραβιαστικά επίπεδα, μέχρι ακόμα και πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις, ώστε να μοιάζουν εμφανισιακά στο είδωλο τους, λ.χ. BTS. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ληφθούν κάποιες σοβαρές αποφάσεις, διότι πλέον η εμμονική αυτή ενασχόληση αγγίζει τα όρια της ψυχιατρικής νόσου CWS (Celebrity Worship Syndrome). Δεν πρόκειται για κάποιο άγνωστο φαινόμενο, μάλιστα μπορούμε πολύ εύκολα να εντοπίσουμε πρώιμα παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών, από την αρχή της pop μουσικής, όπως για παράδειγμα το κοινό των Beatles, του Elvis, των Rolling Stones, του Justin Bieber πιο πρόσφατα. Πιθανότατα, όταν είμαστε μόνοι μας, γελάμε με τις εικόνες εμμονικών ανθρώπων που κυνηγούν έναν κυριολεκτικά άπιαστο στόχο, ωστόσο, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν το υπόβαθρο αυτού του ανθρώπου, και να του δώσουμε πραγματική βοήθεια. Διότι, όπως αναφέρθηκε από την αρχή, δεν είναι λίγες οι φορές που τα πράγματα ξέφυγαν προς το χειρότερο...

Πολύ πριν από την εισβολή του διαδικτύου στην ζωή μας, έχουν υπάρξει πολυάριθμα περιστατικά παραβίασης της ιδιωτικότητας των καλλιτεχνών, ή ακόμα και απειλής κατά της ίδιας τους της ζωής. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '80, μια από τις πιο σκοτεινές ημέρες της μουσικής ιστορίας ήταν η 8η Δεκεμβρίου 1980, όπου ο John Lennon πέφτει νεκρός από πυροβολισμούς από έναν "θαυμαστή" του. Σε μια τραγικά ειρωνική εξέλιξη της ιστορίας, την ίδια ημέρα, 24 χρόνια αργότερα, ο θρύλος των Pantera, κιθαρίστας Dimebag Darrell Abbott δέχεται εξ' επαφής πέντε σφαίρες, ενώ βρισκόταν on stage με το νέο του συγκρότημα DAMAGEPLAN. Μεγάλος πανικός είχε προκληθεί στις 12 Δεκεμβρίου του 1996, όπου ο Ricardo Lopez αποπειράθηκε να δολοφονήσει την θρυλική μουσικοσυνθέτη Björk, με βομβιστική επιστολή, ενώ την ίδια στιγμή ο δράστης κατέγραφε σε video diary τις τελευταίες του στιγμές. Η βαρβαρότητα αυτών των περιστατικών ανέδειξε σταδιακά το μέγεθος του προβλήματος που λέγεται "εμμονικό κοινό". Και παρόλο που έχουν γίνει σαφή βήματα βελτίωσης της κοινωνίας αλλά και της ασφάλειας των ίδιων των καλλιτεχνών, πλέον έχουμε μπει σε μια νέα εποχή παραβίασης ορίων και ιδιωτικότητας.

Μια από τις πιο γνωστές ιστορίες διαδικτυακού εκφοβισμού στις απαρχές του internet - όπως το ξέρουμε τώρα, τουλάχιστον - ήταν το περιβόητο τραγούδι της Rebecca Black "It's Friday". Αν και επρόκειτο ξεκάθαρα για ένα κακόγουστο industry planted κομμάτι, ο αντίκτυπος που είχε στην ερμηνεύτρια ήταν καταστροφικός, με άμεσες απειλές για την ζωή της να προέρχονται από κάθε γωνία του internet. Και παρόλο που η Rebecca Black βρήκε το κουράγιο και την δύναμη να εναντιωθεί σε αυτό το κύμα μίσους (μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα απλό κορίτσι χωρίς κάποια δισκογραφική ή νομική εταιρεία να την υποστηρίζει), δυστυχώς η περίπτωση της Καναδής πορνογραφικής ηθοποιού August Ames δεν είχε αίσιο τέλος, αφού δύο μέρες μετά την δημοσίευση ενός tweet που θεωρήθηκε από κάποιους ως "ομοφοβικό σχόλιο", σε σημείο που να δέχεται σχόλια τύπου "αυτοκτόνα", βρέθηκε όντως νεκρή από αυτοχειρία, με διάφορες ναρκωτικές και ψυχοφαρμακευτικές ουσίες εντός του συστήματός της, κατά την αυτοψία. Η πιο πρόσφατη ιστορία παράνοιας, που ουσιαστικά αποτέλεσε και αφορμή για αυτό το άρθρο, είναι το περιστατικό με το συγκρότημα Sleeptoken, γνωστοί για την απόκρυψη των ταυτοτήτων των μελών του, όπου κάποιος μετά από έρευνα, δημοσίευσε την ληξιαρχική πράξη γέννησης (!!!) κάποιου που θεώρησε ότι ανήκει στο συγκρότημα. Αποτέλεσμα ήταν οι Sleep Token να εξαφανίσουν από τα socials τους κάθε περιεχόμενο και πληροφορία για μερικές ημέρες, μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση, και φυσικά να λάβουν κάθε νόμιμα μέτρα ενάντια σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. [σ.σ.: Είναι αρκετά ειρωνικό το γεγονός ότι το internet προσφέρει σαφώς μια ασφάλεια μέσα από την ανωνυμία, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ενεργά συγκροτήματα που παλεύουν για να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, όπως οι Slipknot, οι Ghost, οι Sleep Token κλπ.] Η υπερέκθεση στο διαδίκτυο και τα social media δημιουργούν μια εικονική αίσθηση οικειότητας μεταξύ artist και κοινού, με λογικό επακόλουθο την οικοιοποίηση του καλλιτέχνη ως "κτήμα του κοινού". Ξαφνικά, το κοινό απαιτεί life updates από τους καλλιτέχνες, απαιτεί να συμφωνεί με τις απόψεις του, απαιτεί να είναι μέρος της ζωής τους. Και αυτό είναι ανθυγιεινό. Για όλους...

Πρέπει να επαναπροσδιοριστούν τα όρια μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Κανένας καλλιτέχνης δεν οφείλει να δίνει λογαριασμό στο κοινό του, σχετικά με την προσωπική του ζωή. Κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να έχει πρόσβαση σε ευαίσθητα προσωπικά στοιχεία, ειδικά σε μια χρονική συγκυρία όπου όλα αυτά τα δεδομένα αποτελούν την κότα με τα χρυσά αυγά για πολλές επιχειρήσεις. Από την άλλη, κανένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να αποκτά τουπέ χιλίων καρδιναλίων, από την στιγμή που αποκτήσει ένα πιο μαζικό κοινό. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ένα κοινό που διαθέτει μια στοιχειώδη ωριμότητα και κριτική σκέψη, μπορεί να αντιληφθεί εύκολα αν κάποιος καλλιτέχνης δρα αλαζονικά, ή χρησιμοποιεί το mass appeal του για να προωθήσει αντικοινωνικές συμπεριφορές. Και εδώ, όμως, πρέπει να γίνει ένας επαναπροσδιορισμός στα όρια τους, διότι δεν είναι λίγες οι φορές που καλλιτέχνες έχουν βρεθεί στο στόχαστρο με ψευδείς κατηγορίες. Ξανά, η υπερέκθεση σε αφιλτράριστη πληροφορία μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα, και δεδομένου ότι το attention span πέφτει μέρα με την μέρα, αναπόφευκτα η κοινωνία οδηγείται σε μια ψηφιακά υποστηριζόμενη δυστοπία, όπου δεν υπάρχει κανένα μέτρο στην επικοινωνία, κανένα φίλτρο στην πληροφορία, και κυρίως καμία επιθυμία για προσωπική έρευνα και σχηματισμό άποψης.

Για αυτό θεωρώ ότι τα πράγματα σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να παραμείνουν απλά: Είμαστε fans, όχι φίλοι με το συγκρότημα ή τον εκάστοτε celeb. Αν δεν μπορούν αυτοί να βάλουν τα όρια, ας τα βάλουμε εμείς. Πίσω από τα ψηφιακά προφίλ υπάρχουν άνθρωποι, σαν εμάς, και καλό θα ήταν να το καταλάβουμε σύντομα, χωρίς να χρειαστεί να θρηνήσουμε ένα ακόμα θύμα...

⚠️ Προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως , η συγκεκριμένη κατηγορία άρθρων αποτελεί την προσωπική άποψη του εκάστοτε συντάκτη και μόνο ⚠️

Bad Rogers Entertainment για το MOPA-Music Webzine