Η Αναδρομή σε ένα Album που δεν θα έπρεπε να υπάρχει ( Nostalgia Critic's - The Wall )

Το γεγονός ότι η ελληνική μουσική κοινότητα δεν ασχολήθηκε καθόλου με την κυκλοφορία που θα παρουσιαστεί παρακάτω είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, δεδομένου του ελιτισμού και της γεροντοκρατίας που επικρατεί. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα συγκρότημα που αναμφισβήτητα έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην εξέλιξη της μουσικής όπως την ξέρουμε, αλλά και στα βρακάκια των κάποτε εφήβων εγχώριων θαυμαστών του. Σίγουρα, θα σκεφτείτε «Καλά, αφού είναι τόσο χάλια, γιατί θα το παρουσιάσεις σε ένα άρθρο σαν αυτό;» Πιστέψτε με όταν σας λέω ότι (σχεδόν) οποιαδήποτε δημοσιότητα προκύψει στον εμπνευστή αυτού του τερατουργήματος είναι ένα μικρό τίμημα για την περιγραφή και ανάλυση του έργου για το οποίο γράφω, το οποίο θεωρώ ότι είναι το αντίστοιχο ισοδύναμο της μουσικής με την ταινία του 2003 “The Room” του Tommy Wiseau. Αχ και να ξέρατε τι σας περιμένει...

Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από 4 χρόνια, ο περιβόητος βετεράνος του YouTube “Nostalgia Critic”, κατά κόσμον Doug Walker, αποφάσισε να ασχοληθεί με το διάσημο franchise των Pink Floyd, “The Wall”. Συγκεκριμένα, κυκλοφόρησε ολόκληρο το album των Pink Floyd με επαναγεγραμμένη μουσική και στίχους, αλλά και ένα σχεδόν 50λεπτο video – παρωδία της ταινίας του 1982  “The Wall”. Εφόσον υπάρχουν δύο αντικείμενα μελέτης, θα μελετηθούν το καθένα ξεχωριστά.

Nostalgia Critic’s The Wall

Η πρώτη φορά που έμαθα για αυτό το CD ήταν από το αντίστοιχο επεισόδιο του Anthony Fantano, το οποίο στην μικρογραφία διέθετε τα χαρακτηριστικά κόκκινα γράμματα που έγραφαν NOT GOOD. Όταν βλέπεις και feature από τον «συγκάτοικο» Cal Chuchesta, τότε ξέρεις ότι πρόκειται για μια μεγαλειώδη αποτυχία. Όταν όμως άκουσα τον Fantano να περιγράφει το τι άκουσε – με ιδιαίτερη έμφαση στην απογοητευμένη και οριακά χωρίς ζωή φωνή του – η περιέργεια μου κινήθηκε αρκετά ώστε να ψάξω το εν λόγω album στο internet.

 

 Στα 13 χρόνια που ακούω μουσική, έχουν υπάρξει μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού φορές που να έχω εκφράσει ανοιχτά την απέχθεια και την δυσαρέσκεια μου για κάποια μουσική που άκουσα. Το “The Wall” του Doug Walker είναι αναμφίβολα μια από τις φορές που εξέφρασα δυσαρέσκεια, απορία, κατάρα, cringe και ίσως λίγη ανακατωσούρα μαζί. Η σύνθεση των διασκευών είναι επιεικώς τεμπέλικη, σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που ακούς προέρχεται από κάποιον που όπως δηλώνει στο video (θα αναλυθεί παρακάτω) όντως «έγραψε αυτό τον δίσκο ως το υπέρτατο γράμμα αγάπης (love letter) προς τους Pink Floyd». Στα δικά μου αυτιά, έμοιαζε για αγωγή για συκοφαντία. Προχειρογραμμένα tracks, αδιάφορη παραγωγή, αμήχανη μίξη, αλλά το χειρότερο από όλα: Ο DOUG WALKER ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ!!! Προσπαθώντας υπερβολικά να το παίξει θεατρικός και επιβλητικός, καταλήγει απλά να σου τρυπάει τα αυτιά με μια φωνή βγαλμένη από την μύτη του, χωρίς πάθος, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς τίποτα. Οι στίχοι, από την άλλη, είναι ευθεία προσβολή στο έργο του Roger Waters, και το περιεχόμενο τους, εκτός από εντελώς άστοχο, όσον αφορά την παρωδία – μην ξεχνάμε ότι ο Nostalgia Critic κάνει videos με παρωδίες ταινιών ως επί το πλείστον – αγγίζει ενίοτε επίπεδα κλαψομουνίασης που ξεπερνάνε και το πιο τριτοτέταρτο nu metal συγκρότημα από ένα υπόγειο πλουσιόπαιδου στο L.A. Κατ’ εμέ, ωστόσο το πιο ασυγχώρητο στοιχείο αυτού του δίσκου, είναι η εμπλοκή των (ετοιμαστείτε) Rob Scallon και Corey Taylor. Σωστά διαβάσατε. Ο Rob Scallon, υπεύθυνος για τις πιο όμορφες και καινοτόμες ιδέες στο μουσικό YouTube είναι υπεύθυνος για την πλειοψηφία της μουσικής σε αυτό τον δίσκο... Αν ακούτε κάποιους ήχους αρκούδας που ζευγαρώνει, είμαι εγώ που πνίγω τις φωνές μίσους μου σε ένα μαξιλάρι..

Σας προτείνω ωστόσο να κάτσετε καλά, γιατί τα πράγματα θα γίνουν πολύ πολύ χειρότερα... 

Channel Awesome’s “The Wall”

Πριν ξεκινήσω το rant για την οπτικοακουστική πανδαισία που λέγεται “Channel Awesome’s THE WALL”, θα ήθελα να δώσω κάποια credits σε ορισμένα πραγματικά καλά videos. Αρχικά, θα αναφέρω το κανάλι Folding Ideas του Dan Olson, και συγκεκριμένα το video που σχολιάζει και κριτικάρει το όλο εγχείρημα του Doug Walker, με έναν από τους πιο κομψούς αλλά ταυτόχρονα καυστικούς τρόπους που έχω δει στο YouTube μέχρι σήμερα. Αν αναζητήσετε το project, θα βρείτε πολλούς δημιουργούς που το έχουν κράξει (Crash Thomson a.k.a. The Rock Critic, fantano, Brad Taste in Music), αλλά κανείς δεν πέτυχε κατά την γνώμη μου μια τόσο ενδελεχή, εμπεριστατωμένη και αναλυτική προσέγγιση στο ζήτημα όσο ο Dan Olson. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε το video του The Nostalgia Critic and The Wall , καθώς επίσης και το reaction του Brad Taste in Music  Nostalgia Critic's "The Wall" (2019) || BTiM για να καταλάβετε το πόσο έντονη είναι η δυσαρέσκεια μονάχα ενός απειροελάχιστου δείγματος του κοινού.

 

Μαζί με αυτό θα ήθελα να προσθέσω και το εξής σημαντικό disclaimer. Ποτέ δεν έβλεπα NostalgiaCritic, και δεν είχα απολύτως καμία επαφή με το είδος του περιεχομένου με το οποίο ασχολείται. Η παραπάνω δήλωση ισχύει και για το έργο των Pink Floyd, και συγκεκριμένα το “The Wall”. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα στο να κράξω ή να δυσφημήσω το έργο κανενός από τους παραπάνω, γιατί πολύ απλά, η προσοχή μου ήταν στραμμένη σε μουσικές και videos που απολάμβανα περισσότερο. Πλέον, όμως, νιώθω ότι πρέπει να πάρω θέση σε αυτό το ζήτημα...

 

Θα ξεκινήσω με το ότι δεν κατάφερα να δω ολόκληρη την ταινία-παρωδία από την αρχή μέχρι το τέλος, παρά μόνο κομματιαστά, βάσει των reaction videos που την θάβανε. Τα πρώτα πλάνα δείχνουν τον Corey Taylor μαζί με τον γιο του, Griffin,  να είναι οι πρωταγωνιστές του έργου, βάσει του original. Να το πω ακόμα μια φορά για να το καταλάβετε. O Corey Taylor και ο γιος του πήραν την θέση του Pink, του βασικού χαρακτήρα της ταινίας “The Wall” του 1982. Α, παίζει και ο Rob Scallon μέσα. Όχι μόνο έγραψε την μουσική, συμμετέχει και στην ταινία. Καλά θα πάει αυτό...

 

σ.σ.: Σε κάποια subreddits διάβασα πως ο Griffin Taylor δήλωνε fan του NostalgiaCritic επομένως η συμμετοχή του ιδίου αλλά και του πατέρα του, Corey, ήταν κάτι σαν μέσο για ενίσχυση οικογενειακών δεσμών. Παράλληλα, με ένα όχι ιδιαίτερο ψάξιμο, ο Rob Scallon φαίνεται ότι βρίσκεται σε σχέση με μια ηθοποιό του crew του Doug Walker, ονόματι Tamara Chambers, το οποίο «δικαιολογεί» την παρουσία του σε αυτό το έργο. Προσοχή!! Οι παραπάνω γραμμές δεν μπορούν να πιστοποιηθούν με ακρίβεια, επομένως, εάν δεν θέλετε να κάνετε την δική σας «έρευνα», μην τις λάβετε σοβαρά υπόψιν.

 

Σε περίπτωση που δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί, το περιεχόμενο της ταινίας είναι εξίσου προβληματικό με την μουσική, αλλά σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Πέρα του ότι οποιαδήποτε κριτική απέναντι στην original ταινία είναι από εκτός θέματος έως χωρίς λόγο προσβλητική, η αίσθηση που μένει στο τέλος της ημέρας μετά από την προβολή της ταινίας-παρωδίας, συνοψίζεται σε μια μόνο λέξη: ΓΙΑΤΙ???

 

Γιατί έπρεπε να φτιάξει ο Doug Walker αυτή την ταινία? Τι είχε τελικά να πει? Του άρεσε το “The Wall”? Δεν του άρεσε? Κάτι ανάμεσα? Γιατί οι «κριτικές» του είναι τόσο άστοχες και εκτός τόπου/χρόνου?? Δεν έδωσε σημασία στην original ταινία? Δεν είδε καν την original ταινία??

 

Γιατί η ταινία-παρωδία δείχνει τόσο φτηνιάρικη, παρόλο που είναι εμφανές ότι έχει αφιερωθεί σημαντικός χρόνος στο να στηθούν πολλά από τα πλάνα της? Πώς είναι δυνατόν να έχουν σπαταληθεί τόσες πολλές εργατοώρες και τελικά το αποτέλεσμα να μοιάζει με ένα από τα χειρότερα video που βγαίναν στο YouTube την περίοδο 2007 με 2009, απλά σε Full HD??

 

Όμως, το δικό μου προσωπικό «γιατί», που ίσως υπάρχει και σε πολλά άλλα μυαλά, αυτή την στιγμή: ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ O CMFT ΚΑΙ Ο ROB SCALLON??? Τόσα χρόνια αργότερα, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό το πράγμα. Δεν μιλάμε για 2 τυχαίους ή ανερχόμενους μουσικούς, που θέλουν απλά να καβαλήσουν το κύμα του internetικού clout για να ανεβάσουν τα νούμερα τους. Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους frontmen του 21^ου αιώνα, σε ένα από τα πιο αξιοσέβαστα metal acts που υπάρχουν εκεί έξω, και για έναν πολυτάλαντο ικανότατο μουσικό με εκατομμύρια θαυμαστές στον κόσμο. Δεν τους λείπει ούτε φήμη, ούτε χρήματα. Τι τους τράβηξε το ενδιαφέρον?? Ή ακόμα χειρότερα: Μέσα σε όλη αυτή την δημιουργική διαδικασία, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που ένας απο τους δυο να αναρωτήθηκε: «Μα τι κάνω εδώ??» Δεν υπήρξε ούτε μια δημιουργική διαφωνία ή ένσταση από αυτούς σχετικά με την κατεύθυνση που έπαιρνε το project?? Και αν υπήρχε, ήταν τόσο καλά τα λεφτά που παίρνανε, ώστε να το κάνουν τουμπεκί?? Πραγματικά δεν ξέρω...

 

Πιθανόν είναι το πιο μακροσκελές άρθρο μου μέχρι στιγμής, επομένως θα το κλείσω με την εξής πρόταση: Το “The Wall” του NostalgiaCritic είναι ένα έργο, που στο τέλος της ημέρας, αποτελεί προϊόν προβολής των προσωπικών ανασφαλειών του Doug Walker, πάνω σε ένα από τα πιο δημοφιλή και αναγνωρισμένα μουσικά και κινηματογραφικά έργα του σύγχρονου κόσμου. Σε καμία περίπτωση δεν είναι review της ταινίας, σε καμία περίπτωση δεν είναι love letter. Αντιθέτως, είναι μια ροχάλα σε ευθεία βολή προς τους Pink Floyd και την κληρονομιά τους. Και αυτές οι κουβέντες προέρχονται από κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ Pink Floyd στην ζωή του...

Δημήτρης Κ. (Bad Rogers Entertainment) για το MOPA-Music Webzine