My Dearest Wound - The Burial (Full Album Review)

 

Το My Dearest Wound είναι ένα μονομελές depressive/post black metal project από την Χιλή. Για την ώρα έχει μόνο ένα άλμπουμ το ‘’The Burial’’ (Η ταφή) το οποίο βγήκε στις 15 του Σεπτέμβρη.Ένα άλμπουμ το οποίο με άφησε με το στόμα ανοιχτό αλλά και ταυτόχρονα χαμένο στην κινηματογραφική ατμόσφαιρα που είχε το αλμπουμ σε συνδυασμό με τα raw black metal φωνητικά του Sergio G.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το 7λεπτο (ένα κύριο χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι η μεγάλη διάρκεια των κομματιών) ‘’When Did I Die?’’.Το τραγούδι ξεκινάει και νομίζεις πως έχεις βουτήξει μέσα στην θάλασσα και από πάνω σου ακούς τα κύματα που χτυπούν την ακτή,αυτό κράτησε για λίγο μέχρι να αρχίσουν οι μελαγχολικοί ρυθμοί και τα raw φωνητικά του Sergio.Aπο τους στίχους όπως ‘'There’s no way back’’’ καταλαβαίνεις πως ο ήρωας του δίσκου έχει πεθάνει καθώς του έρχονται και απορίες όπως ‘’When did I die?,Why am I gone?’’

 

Αφού άρχισε ήδη να μαυρίζει η ζωή μας προχωράμε στο ‘’Εnd It All’’. Μέχρι να ακούσω τα extreme φωνητικά ο ρυθμός του τραγουδιού καθώς και η ατμόσφαιρα του με έκανε να πιστέψω για κάποια δευτερόλεπτα πως το spotify κόλλησε και μου έβαλε τραγούδι των Ghost .Και απο τον τίτλο μόνο καποιος μπορεί να καταλάβει ποια είναι η θεματολογία των στίχων ‘’I can try to end my thoughts

Maybe try to end my life I can try to end my thoughts, Maybe try to end my life’’ στίχοι και μόνο από την όψη τους μου προκαλούν δέος ...Γύρω στο 5 λεπτό οι κιθάρες ηρεμούν και ακούγεται μια ήρεμη μελωδία στην οποία ξαφνικά ακούς μια γυναίκα να βγάζει δάκρυα απόγνωσης.

 

Αμέσως μετά ακολουθεί το ‘’Annihilator’’.To τραγούδι αρχίζει με τα λόγια μιας γυναίκας τα οποία σε κάνουν να νομίζεις πως βλέπεις μια παλιά φωτογραφία και ακούς κάποια χαρακτηριστική έκρφραση που είναι χαραγμένη στο μυαλό σου από ένα αγαπημένο σου άτομο που έχεις καιρό να το δεις.Οι κιθάρες βαράνε άοκνα όπως και τα drums ενώ ο Sergio συνεχίζει αδιάλλακτα απο που κάνει θέλοντας να περάσει το μήνυμα του...

Φτάνουμε στο ‘’A Thousand Goodbyes’’ όπου βρίσκεται ακρίβως στην μέση του δίσκου.Το τραγούδι αρχίζει ήρεμα και μελαγχολικά με τις κιθάρες να δίνουν μια πιο ροκ αισθητική.Μέχρι που ξαφνικά στο τρίτο λεπτό απλα η ταχύτητα ανεβαίνει ένα επίπεδο και σε στέλνει στο φεγγάρι μέσα σε ένα διαστημόπλοιο από όπου βλέπεις την Γη να καταστρέφεται και περνάνε ταυτόχρονα όλες οι αναμνήσεις που πέρασες εκεί από μπροστά σου σαν ταινία μικρού μήκους.

 

‘’We Don’t Believe In Happiness’’ και στην αρχή είναι λες και βρίσκεσαι σε κόμμα μέχρι που ακούς την φωνή μιας γυναίκας και σε κάνει να ξυπνήσεις και να φτιάξεις ξανά από την αρχή ότι έχει καταστραφεί.Για άλλο ένα κομμάτι τα όργανα μας χαρίζουν μια μπομπόδες ατμόσφαιρα την οποία θα μπορούσα να την ακούω για ώρες ατέλειωτες.Στιχουργικά το κομμάτι θέλει να μας περάσει πως δεν υπάρχει πραγματικά η ευτυχία...’’There’s no, no real happiness’’

 

 

Ακολουθεί το ‘’Dreams’’.Οι κιθάρες αργές και με πιο doomy vibe,τα τύμπανα βαράνε με συγκεκριμένο tempo,τα φωνητικά παραμένουν τραχιά .Αυτό είναι το κράμα πραγμάτων που αποτελεί το τραγούδι.Ονειρεύσου πως δεν έφυγες,ονειρεύσου πως είμαστε αγαπημένοι...’’Dream you’re not gone

Dream we are loved’’

 

Τελευταίο κομμάτι αυτού του τρομερού δίσκου ‘’Life was pain’’…To μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου με διάρκεια 8 λεπτά.Για τα όργανα και την ατμόσφαιρα δεν θέλω να αναφερθώ μιας και δεν αλλάζει κάτι...Θέλω να μιλήσω όμως για κάποιους στίχους.’’Life was joy, was fun and games

Life was pain, regret, and shame

Life was love, was fear, concern’’.

Μέσα σε τρεις προτάσεις έχει περιγραφεί ο ορισμός της ζωής...Η ζωή ούτε έχει μόνο καλά ούτε μόνο καλά, η ζωή είναι ένας αγώνας που περιέχει μέσα όσα μπορεί να φανταστεί ο καθένας μας...Για αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε ώστε να κάνουμε όσα πραγματικά επιθυμούμε και να απολαύσουμε τα κάθε στιγμή ,μιας και αυτό που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε δεν μένει παρά να το απολαύσουμε.

Αυτός ο δίσκος ενώ είναι μελαγχολικός και αν οι στίχοι στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν αρνητικό αντίκτυπο το άλμπουμ συνολικά σου δίνει μια κινητήρια δύναμη για ζωή.Επίσης κάτι ακόμα που λάτρεψα σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στον σινεμά και βλέπεις 7 διαφορετικές ταινίες.

 

Βαθμολογία : 10/10

 

Ανδρέας Βαρσάμης για το MOPA-Music webzine