Καταχνιά - Το Νιαούρισμα Της Γάτας (Full Album Review)

 

Ο δίσκος ξεκινάει με το “Εσείς Οι Ζωντανοί”, ένα κλασικό κομμάτι από τους Καταχνιά το οποίο κρύβει όμως και κάποιους νέους πειραματισμούς στο εσωτερικό του ειδικότερα στο κιθαριστικό κομμάτι, το drumming είναι αψεγάδιαστο και αν κάποιος ακούσει προσεκτικά μπορεί να εντοπίσει κάποια εξαιρετικά παιξίματα και αλλαγές που γίνονται με το διπέταλο. Ιδανικό ξεκίνημα για τον δίσκο σε πορώνει και σου δίνει μια γερή δόση μαυρίλας μέσω των στίχων ώστε να αντέξεις και τα επόμενα που θα ακολουθήσουν.

“Βαριά αρρώστια, η κανονικότητα, συνηθίζουμε το θάνατο –οπλισμένο χρήμα-, του χρόνου ταφόπλακα”

Η συνέχεια γίνεται με το ομότιτλο κομμάτι “Νιαούρισμα Της Γάτας”, η αρχή του κομματιού φέρνει στο μυαλό μου Black metal συνθέσεις λόγο των πιο κοφτών παιξιμάτων στα τύμπανα τα οποία συνδυάζονται άρτια με την κιθάρα η οποία έχει έντονα doom στοιχεία, ωστόσο ο πιο punk χαρακτήρας επιστρέφει όταν τα ακουστικά σου πλημμυρίζονται από τους -Γροθιά στο στομάχι- στίχους που η μπάντα έγραψε αλλά και τον τρόπο άρθρωσης των λέξεων που πραγματικά είναι ταχύτατος. Στην συνέχεια τα χαρακτηριστικά crust φωνητικά παίρνουν την σκυτάλη και ο καταιγισμός αρχίζει , οι στίχοι σε χτυπάνε αλύπητα από την αρχή μέχρι το τέλος και σου παρουσιάζουν τις παθογένειες της σημερινής κοινωνίας με αποκορύφωμα φυσικά τους τελευταίους που έχουν ένα πολύ έντονο καταθλιπτικό στοιχείο , μέσω αυτών των τελευταίων στίχων πιστεύω πως η μπάντα μας θέτει με έναν πιο ποιητικό και «ευκολοχώνευτο» τρόπο κάποια από τα υπαρξιακά ερωτήματα  που μας βασανίζουν όλους , όπως το πόσο θα αντέξουμε ακόμα , ποιος είναι ο σκοπός μας , κλπ. 

“Του κάτω κόσμου βαριές οι αλυσίδες, βροντοχτυπούν τα βράδια μες΄στα αυτιά μου, έχει κουράσει το μυαλό και η ψυχή μου, τρίζω τα δόντια και παλεύω στα όνειρα μου”

Νούμερο 3 και “Στον πηγαιμό για ωραίο θάνατο” , αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος είναι αυτό που θα ακούσει ο ακροατής , εδώ η μπάντα μέσα από ένα χαοτικό και πολύ δυναμικό punk κομμάτι (με κλασικούς ρυθμούς στα τύμπανα αλλά και στις κιθάρες) περιγράφει πόσο μικρή είναι η ζωή και πως η ¨ουρά¨ για το ταξίδι που λέγεται θάνατος έχει ήδη αρχίσει , αναλύει πως η ζωή που ζει ο καθένας βασίζεται σε σε πράγματα που δεν έχουν κάποια ουσιαστική αξία και πως ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του κρύβοντας τα βάσανα του που αργά τον τρώνε από μέσα.  

“Μια τόση δα κουκίδα η ζωή, υποβασταζόμενη, γυρεύει την τύχη της σε κάλπικα νομίσματα, στα βραχώδη όρη των πολέμων, των ανθρώπων των βαγονιών, να είναι ελαφρύ το χώμα που μας σκεπάζει, να είναι ελαφρύ να αντέχουμε”    

Συνεχίζουμε με “Το όνομα μου είναι άνθρωπος” , ξαφνικά φεύγουμε για λίγο από την πολύ dark θεματολογία και οι θεσσαλονικείς με τους στίχους τους έχουν βάλει σκοπό να σπάσουν το απόστημα του ρατσισμού που δυστυχώς μέχρι και σήμερα μαστίζει την κοινωνία. Από μουσικής πλευράς το κομμάτι ακολουθεί την κλασική συνταγή της μπάντας που όλοι αγαπάμε , όμως σε αυτήν την περίπτωση οι στίχοι είναι αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη σημασία γιατί όπως μας λένε και οι ίδιοι είμαστε όλοι άνθρωποι και μαζί θα κερδίσουμε αυτά που μας ανήκουν.

“Κι ο πλανήτης Γη, σ ‘όλους μας θα ανήκει κι ο καθένας θα παίρνει αυτό που χρειάζεται και δεν θα μας πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια”

“Το νεκρό νερό”, εδώ πραγματικά αλλάζουμε χωράφια τόσο στο μουσικό κομμάτι όσο και στο στιχουργικό, μια υπέροχη ατμοσφαιρική αρχή σε clean κιθάρα μας υποδέχεται και δίνει σκυτάλη σε ένα μελαγχολικό σύνολο το οποίο έχει έντονα black αλλά και depressive atmospheric black στοιχεία κυρίως στην κιθάρα , οι στίχοι είναι ικανοί να σου ρίξουν την ψυχολογία και να σε προβληματίσουν διότι καταπιάνονται με ένα μαύρο και βαθύ ζήτημα που απασχολεί πάρα πολύ τον σημερινό άνθρωπο και αυτό δεν είναι άλλο από την μοναξιά , ο πόνος είναι εμφανέστατος από τον τρόπο που οι λέξεις αρθρώνονται , όμως οι Καταχνιά αφήνουν και ένα μικρό παράθυρο αισιοδοξίας ανοιχτό για όλους όσους θέλουν ακόμα να παλέψουν , δεν θέλουν να τα παρατήσουν και θέλουν να αγωνιστούν ώστε να συνεχίσουν αυτό που λέγεται ζωή.

“Να ξαναγενηθούμε, να μην ζήσουμε την επανάληψη, να ερωτευτούμε τη ζωή, να μην ζήσουμε την επανάληψη”

Νούμερο 6 και “Στη μούχλα των καιρών”, το προσωπικό μου αγαπημένο ένα κομμάτι το οποίο και πάλι μιλάει για την μοναξιά και την ελπίδα πως τα άτομα που μας άφησαν ίσως και να ξαναγυρίσουν. Όμως το κομμάτι δεν μένει εκεί διότι καυτηριάζει και όλη αυτήν την δήθεν ανωτερώτητα που πάρα πολλοί έχουν επιλέξει να έχουν για τρόπο ζωής είτε μέσα από τα λεγόμενα τους είτε μέσα από την επίδειξη του πλούτου τους. Από μουσικής πλευράς το κομμάτι είναι άρτιο και το εξαιρετικό του riff (στο οποίο παρατηρώ και κάποιες μικρές heavy επιρροές εκτός από τον main black χαρακτήρα του) σίγουρα θα τριγυρνάει στο κεφάλι μου για αρκετό καιρό.

“Σταγόνες που γλιστράν σε σκουριασμένες παραμάνες, όχι σε αστραφτερά περιδέραια, όχι σε γραβάτες φανφάρες και αρωματισμένους κώλους, λασπώδεις χείμαρος στα γερασμένα σοκάκια”

“Ετών 16”, ένα πολύ διαφορετικό κομμάτι όπου κυριαρχεί το πιάνο και η κλασική κιθάρα εδώ δεν έχουμε τα βαριά ντεσιμπέλ στα οποία μας έχει συνηθίσει η μπάντα αλλά περισσότερο μια κατάθεση ψυχής, ότι και να πεις για το συγκεκριμένο κομμάτι πραγματικά είναι λίγο και μόνο όταν το ακούσεις πραγματικά καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται

(σ.σ το κομμάτι Ετών 16 που ακούμε στον συγκεκριμένο δίσκο αποτελεί την ακουστική έκδοση του single που κυκλοφόρησε η μπάντα στις 3 Νοεμβρίου 2020) 

“Να μην ξεχνάς πως πάνω από όλα, είμαι ένας ερωτευμένος έφηβος ετών δεκαέξι”

Και η αυλαία πέφτει με το “Έρεβος”  , εδώ έχουμε μια πιο slow και doom εισαγωγή και οι πρώτοι στίχοι μας δίνονται σε μια μορφή που θυμίζει απαγγελία , μέχρι που τα τύμπανα αρχίζουν να δημιουργούν μια τελετουργία μαζί με την κιθάρα , μια μικρή παύση και τα χάος αρχίζει . crust punk όπως πρέπει να είναι και μια περιγραφή του σκοταδιού που κάθε μέρα πνίγει τον άνθρωπο. Φτάνουμε στο τέλους έχουμε προβληματιστεί  , έχουμε αναρωτηθεί που πάμε και ποιος είναι ο ρόλος μας στην Γη και όλα μοιάζουν μάταια

Όμως οι Καταχνιά έχουν περάσει μέσα από αυτό το σκοτάδι το ξέρουν και δεν θα μας αφήσουν μόνους , τα κομμάτια τους είναι συνοδοιπόροι σε όλη αυτήν την διαδικασία

Άρα ο τελευταίος στίχος ίσως να αποτελεί και μια συμβουλή

“Άναψε ένα τσιγάρο και βάλε ένα ποτό, δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου”

Τελικά συμπεράσματα, οι Καταχνιά είχαν να βγάλουν δίσκο πάρα πολύ καιρό, ο κόσμος αδημονούσε αλλά τελικά η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω, μιλάμε για μια πολύ ώριμη κυκλοφορία η οποία δεν φοβήθηκε τους πειραματισμούς και βγήκε νικήτρια, το μόνο αρνητικό που μπορώ εύκολα να διακρίνω είναι πως κάποια κομμάτια ίσως να ήταν λίγο πιο επαναλαμβανόμενα, αλλά αυτό αποτελεί και προσωπικό γούστο του καθενός.

Overall όμως μιλάμε για μια νέα εποχή των Καταχνιά που ανυπομονώ να την ζήσω !!!

Μιχαήλ-Άγγελος Διακογεωργίου για το MOPA-Music Webzine